Terug naar het Big Brotherhouse

 Vandaag is de vakantie toch echt afgelopen. De wekker gaat weer bijtijds. Bij het ontbijt heb ik twee pannekoekjes met banaan en chocoladesaus gegeten. Mmmm!  Een goede gewoonte van dit hotel, evenals het vele verse fruit dat elke ochtend klaar staat. Met de taxi wordt ik naar het station gebracht, mooi op tijd, dus veel te vroeg, want de trein heeft  een uur vertraging. Het is ontzettend druk, want iedereen keert na de TET-vakantie weer terug naar huis. Ik zie veel gezinnen met jonge kinderen. Op het station wacht iedereen op dezelfde trein naar Danang, zoveel treinen per dag gaan er niet. Na verloop van tijd verhuizen we met zijn allen van de ene wachtruimte naar de andere. Er is geen informatie in het Engels, dus ik loop maar gewoon achter de meute aan. Na daar weer een poos gewacht te hebben,  verplaatst iedereen zich naar het perron.

Het station van Hué

Als de trein komt zoek ik wagon nr. 2 op, want daar moet ik op stoelnr. 17 zitten, volgens mijn kaartje dat ik drie dagen eerder heb geregeld via een agent. Het is een enorm gewurm om iedereen in de trein te krijgen. Ik sta achteraan en terwijl er nog vier mensen voor mij buiten staan, wordt er al driftig gefloten door de conducteur. Ik wordt door iemand wagon 1 in gedirigeerd, zodat de trein kan vertrekken. Eenmaal binnen wurm ik mij met mijn grote tas naar mijn plaats. Die is al bezet door een vrouw en zij zegt dat ik maar voor haar moet gaan zitten. Daar zit ook al iemand, maar deze vrouw met kind staat op voor mij. Alle stoelen zijn bezet, maar her en der staan wat kleine plastic stoeltjes waarop wat mensen plaats nemen. Alle bagage moet in de rekken, want om de haverklap komen er karretjes met eten en drinken langs. Zelfs één kar voor warme maaltijden. Dat geurt nogal, persoonlijk hoeft dat voor mij niet zo. De trein is erg oud en ranzig. Maar er hangen wel twee grote televisieschermen in om de mensen onderweg te entertainen. Eén kind huilt de hele weg. Het schijnt een erg mooie route te zijn van Hué naar Danang, maar ik heb er niet veel van gezien. De gordijnen worden dichtgetrokken tegen de ton. 

In wagon 2

Na ruim twee uur komen we aan in Da Nang. Ik ben zelf in de veronderstelling dat het een reis van vier uur is, maar dat blijkt  niet zo te zijn. Op het station van Da Nang heb ik een taxi nodig naar het vliegveld. Een chauffeur probeert mij op te lichten, maar ik heb gisteravond op het internet gelezen dat de afstand maar kort is en je niet meer dan 2 dollar moet betalen, dus ik heb hem laten staan en ben met een andere taxi, van het bedrijf Malinh, dat goed aangeschreven staat, meegegaan. Die taxi's gebruiken hun meter gewoon. 

Het station van Da Nang

Het vliegveld is inderdaad dichtbij en een verademing na de drukte van de trein. Ik drink een lekkere cappuchino, waar je in dit land erg veel moeite voor moet doen om te vinden, en check op mijn gemak in. De rest van de reis verloopt soepeltjes. In Hai Phong ben ik verbaasd over de temperatuur. Drie weken geleden heb ik een heater en een winterjas gekocht, omdat het zo verschrikkelijk koud was in de avond, nu loop ik de hele avond in een hempje en op slippers. Het is toch wel leuk om iedereen weer terug te zien in ons Big Brotherhouse. Om zes uur is er een officiële meeting, waarbij we klachten kunnen uiten over bijv. lekkende wastafels of problemen in de keuken en krijgen we ons nieuwe lesschema uitgereikt. Wat in mijn ogen niet logisch is, maar hier blijkbaar zo werkt, is dat we elke week een ander lesrooster krijgen en ook elke week op andere scholen werken. Er zit geen structuur in. Ik neem het maar zoals het komt. Echt zwaar wordt het niet, maandag en dinsdagochtend ben ik al vrij. Maar we gaan nu wel in één ruk door tot 30 mei, er komt geen vakantie meer.