Hué en omgeving

s'Ochtends
Bijna 150 jaar lang (1802 - 1945) j is Hué de keizerlijke hoofdstad van Vietnam geweest. In die tijd regeerden de keizers van de Nguyen-dynastie. Pas in 1945 is de hoofdstad verplaatst naar Hanoi. Hué was de eerste grote stad van wat vroeger Zuid-Vietnam heette. In 1945  viel de stad in de handen van de Japanners en de Fransen. Tijdens de Vietnamoorlog, tijdens het TET-offensief in 1968  is hier veel gevochten en is het keizerlijk paleis zwaar beschadigd geraakt.
Dwars door de stad stroomt de Parfum Rivier. Aan de noordzijde hiervan ligt de oude stad met de citadel, de overblijfselen van de Keizerlijke stad en de Verboden Purperen stad.
Vanochtend was ik om 8 uur al op weg naar deze oude Keizerlijke stad. Het is jammer dat er zoveel verwoest is. Gelukkig wordt er momenteel gerestaureerd door UNESCO. Het complex is behoorlijk groot, ik heb er een paar uur rondgelopen. Hoewel ik wist dat er veel verwoest was, was ik toch een beetje teleurgesteld over wat er nog te zien was.

's Middags

In de middag heb ik een fiets gehuurd en ben de stad uitgefietst in de richting van de Thanh Toan Bridge. Ik vond het wel een beetje spannend om in m'n eentje erop uit te gaan buiten de stad, terwijl ik geen goede kaart bij me had. Slechts één keer hoefde ik de weg te vragen. De mensen zijn hier zo vriendelijk en hulpvaardig. Ze rijden een eindje met je op, of ze vragen uit zichzelf al: 'Waar wil je naartoe?' en wijzen je dan in de juiste richting. De rit ging langs rijstvelden

en langs een klein Vietnamees dorpje.
Aangekomen bij de brug, was het druk met mensen, voor veel Vietnamezen is het ook een trekpleister tijdens hun Tet-vakantie. Er stonden meteen een paar vrouwen om me heen om me hun toko in te praten om wat te eten of te drinken. En een Amerikaanse Vietnamees vroeg steeds of ik foto's van hem en zijn vriendin wilde maken. In ruil daarvoor maakte hij weer foto's van mij. Uiteindelijk, na het maken van alle foto's en wat rondgewandeld te hebben, heb ik bij
het terrasje van een dame iets gedronken. Ze sprak zowaar nog wat Engels ook en we hebben gezellig een babbeltje gemaakt. De weg terug was makkelijk terug te vinden. Gelukkig scheen de zon niet fel, het was zo al warm genoeg om te fietsen.