Gisteren zijn we met z'n veertienen aangekomen in Hai Phong. We werden op het vliegveld opgewacht door de directeur van het
DLTC-center. Elk van ons kreeg een bosje rode rozen, erg lief! Daarna werden we naar de DLTC campus gebracht. Een soort hotel, zeg maar. Hai Phong is totaal anders dan HCMC, het kost hier wat meer tijd om 'neer te dalen' en me thuis te voelen. Er is hier geen blanke te zien, dus iedereen kijkt naar ons en kinderen roepen naar ons of ze zitten ons zonder blikken of blozen aan te staren. Overdag is het weer hier heerlijk, in de avond en nacht steenkoud. Op de campus hebben we ieder onze eigen kamer, héél eenvoudig allemaal. Niet te vergelijken met thuis. Om me hier beter te voelen, heb ik flink inkopen gedaan, per slot van rekening ga ik hier verblijven tot eind mei. Een deken en heater om na zessen warm te blijven, een waterkoker om zelf een kopje koffie te kunnen zetten, een helm omdat ik met de brommertaxi van school naar school wordt vervoerd en nog een heleboel andere dingen. Eerst bij een soort Makro en daarna bij de supermarkt. Voordat je naar binnen mag, moet je eerst je tas inleveren.
Mijn kamer heb ik eerst zelf even lekker uitgesopt en dat was nodig!
Ik heb nog geen foto's gemaakt van Hai Phong. Hieronder een foto van de hele groep voor het vertrek naar de verschillende plaatsen.
Hoi Anja, alles is vreemd en nieuw en het lijkt me ook wel een raar gevoel om aangestaard/nageroepen te worden....
ReplyDeleteGoed dat je je je kamer snel eigen probeert te maken om er een soort van thuis te krijgen! Nog een foto van Tinus op de muur naast je bed en dan voelt het hopelijk snel meer vertrouwd! :-) Zet hem op! Liefs! Sig