Post!

Gisteren ontving ik mijn eerste post uit Nederland. Jippie! Een kaart van Sig en een brief, geschreven in het Vietnamees. Daar kon ik zelf niet veel van maken, dus 's middags op school heb ik de brief laten zien aan een Vietnamese leerkracht Engels. Zij vertelde mij dat er een pakketje was voor mij, af te halen op het hoofdpostkantoor in het centrum van Hai Phong. Het pakketje dat Hanneke twee weken eerder opgestuurd heeft met o.a. zonnebrand. Dat is hier alleen in kleine tubetjes te koop en als je het al vindt erg duur. Wat hier plenty te koop is, zijn de zgn. 'whiteners', maar ik hoef niet nog meer te bleken, liever wil ik wat bruiner worden, maar dan toch wel op een gezonde manier.
Na twee lesuren ben ik met de taxi  naar het postkantoor gegaan. Daar heb ik het briefje en mijn paspoort overhandigd. Ik mocht mijn handtekening in een groot boek zetten en daarna kreeg ik mijn pakketje overhandigd. Er zitten ook wat kruiden in die hier niet te koop zijn. Ik ben helemaal blij!

In de taxi krijg ik ook nog een telefoontje dat mijn lessen voor de middag zijn vervallen. Da's boffen, heb ik de rest van de dag vrij.
Samen met Tiny uit Nederland ga ik lunchen. Dat is zó gezellig dat de lunch uitloopt tot vijf uur in de middag en moet ik me haasten om weer op tijd te zijn voor de tweede Vietnamese les.

Een 'selfie' op het balkon

Een foto van mezelf op het balkon. Dat betekent dat de kou uit de lucht is. Het is nu rond de 20 graden en lekker weer, ook al heb ik de zon in lang niet gezien. De winterjas hangt voorlopig in de kast en ik hoop dat ie daar blijft. Het is nu siësta-tijd. Vanochtend ben ik om half 7 de deur uitgegaan en ik heb vier lessen gegeven aan Grade 1-3-3-1 Van 7.10u tot 10.10u. Om half 11 was ik weer thuis. Nu heb ik tijd voor  mezelf, voor een kop koffie en lunch, ik kan even uitrusten, of juist boodschappen gaan doen. En ik moet nog één les voorbereiden voor vanmiddag. Vanmiddag geef ik nog drie lessen aan Grade 3-3-2 van 14.30u tot 16.50u. Dit is hoe een gemiddelde dag eruit ziet hier. Best wel relaxed dus.

Vrouwen emancipatie

Twee weekenden geleden ben ik in Ha Noi naar het Women's museum geweest. Daar kwam  naar voren hoe sterk de Vietnamese vrouw wel niet is. In de oorlog heeft een groot deel van de vrouwen zelfs meegevochten. De vrouwen werken hier allemaal, van 18 tot 70 jaar. Zij met een goede opleiding hebben een officiële baan. Zij zonder opleiding, werken als fruitverkopers op straat. Alles om geld in het laatje te krijgen, zodat ze hun kinderen kunnen voeden en een schoolopleiding geven. Ze maken lange dagen en krijgen niet altijd even goed betaald. Je ziet hier veel vrouwen in beroepen waar dat in Nederland heel ongewoon is: bijv. als bouwvakker of als vuilnisvrouw.

Do Son

Op zoek naar een leuke plek in de buurt zijn we met de bus naar Do Son gegaan, een plek zo'n 20 km vanaf Hai Phong. Het is een schiereilandje, waar veel hotels en strandjes te vinden zijn.  Bij de lokale bevolking is het een populaire plek en in de zomer trekken hordes Vietnamesen vanuit Hanoi in de weekenden naar Do Son. Van Nederlanders die hier wonen heb ik gehoord dat het niet echt leuk is. Maar ja, dat willen we natuurlijk wel met eigen ogen zien. We gaan er met een lokale bus naartoe. Gewoon wachten bij een bushalte en dan hopen dat je in de juiste bus zit. Na een goed half uur zijn we er. Omdat het nu winter is, is het er  leeg en stil. En wat mij betreft: het ziet er niet echt aantrekkelijk uit. Het is een plek waar wel wat van te maken valt, maar daar zijn ze in deze omgeving niet zo goed in. Toeristen laten deze plek dan ook links liggen. Het voldoet lang niet aan de verwende Westerse toerist, zoals plekken als Hoi An en Da Nang. Het ziet er rommelig, verrot en afgebladderd uit. Nu werkt vandaag het weer ook niet mee, het is een sombere dag. Toch in april/mei maar eens terugkomen en kijken hoe het er dan uitziet.

Vietnamese les

Vanavond hebben we onze eerste Vietnamese les in Hai Phong gehad. Eerder in HCMC hebben we al wel twee lessen gehad, maar de lerares ging met zo'n hoog tempo dat we het niet bij konden benen.
Viëtnamees is voor ons westerse mensen een erg moeilijke taal. Vooral wat de uitspraak betreft. Het Latijnse alfabet wordt gebruikt, dat is voor ons prettig. Maar Viëtnamees is een tonentaal. Eén zelfde woord kan op zes verschillende manieren uitgesproken worden. Hier een voorbeeld.
ma = geest
má = moeder
mà = bil
mã = paard
En dan zijn er nog twee manieren ma, maar daarvan kan ik de juiste tekens niet op het toetsenbord vinden.
De andere betekenissen zijn  'graf' en 'rijstzaadje'.
Dus een woord een beetje verkeerd uitgesproken en je zegt iets totaal anders dan je bedoelt.
De Vietnamese taal heeft alleen maar eenlettergrepige woorden.
Vanavond hebben we het gehouden bij: Hoe heet je? Mijn naam is...  en bij begroetingen.
Dat is zeer gecompliceerd.  Er zijn meerdere vormen van 'ik' en 'jij' en dat heeft alles met respect en leeftijd te maken. En of ik of die andere persoon een man of een vrouw is.

Tegen een jonger iemand zeg ik:  'Chi chào em'
Tegen een oudere man zeg ik: 'Em chào anh'
Tegen een oudere vrouw zeg ik: 'Em chào chi'
Tegen meerdere kinderen zeg ik: 'Chi chào các em'
En als leerkracht zeg ik weer iets anders, en voor echt oudere mensen zijn er ook weer andere begroetingen.
In het begin was iedereen aardig geïnteresseerd, maar aan het eind was het gedaan met de concentratie.

Post, altijd Leuk!

Geïnspireerd door mijn collega's op Facebook!
Het lijkt me ontzettend leuk om post te krijgen uit Nederland. Een gezellig kaartje of misschien zelfs wel wat Hollandse lekkernijen...mjom!
Hier volgt nog een keer mijn adres (t/m 30 mei):
DTLC Campus
t.a.v. Anja Tazelaar-Averesch
202 Dào Nhuân
Trai Le - Kênh Duong
Hai Phong, Vietnam

Ha Noi: werkplaatsen in De Oude Wijk

Ha Noi, De Oude Wijk

Hanoi is de hoofdstad van Vietnam en de tweede grote stad na Ho Chi Minh City.
Er woont een kleine 3 miljoen mensen. De Oude Wijk is sinds de 15e eeuw het commerciële hart van de stad. Hier vind je massa's winkeltjes, markten, restaurants, strratverkopers en hotels. Op de stoep lopen, is zoals overal in Vietnam lastig, overal staat iets uitgestald, staan brommers geparkeerd of staan de plastic tafeltjes en stoeltjes in miniformaat om te eten of te drinken. Als de stoep leeg is, zitten er wel gaten in of liggen er tegels los. De Vietnamees is niet gewend om te lopen. Dat wij wel lopend de stad verkennen, vinden ze maar gek. Regelmatig biedt een brommertaxi je ongevraagd  aan om je ergens naartoe te brengen.
In de Oude wijk vind je veel dezelfde winkels bij elkaar. Bijv. ijzerhandels, of winkels die allerlei soorten plakband verkopen, of knopen, of schoenen.

Ha Noi: Hoàn Kiêm Meer

De VIP-bus

Het is weekend, een mooie gelegenheid om even Hai Phong te ontvluchten. We gaan naar Ha Noi. Er zijn verschillende manieren om er te komen. Met de trein of met de bus. Een deel van de groep gaat vrijdagavond al met de trein. Ik ga zaterdagochtend met een paar anderen met de bus. Je kunt ook  uit twee soorten bussen kiezen, de goedkopere bus, die stopt steeds onderweg om mensen op te pikken of af te zetten, of de iets duurdere VIP-bus die in één keer doorrijdt. We kiezen voor de laatste, want dat scheelt aardig wat tijd. De snelle bus doet er twee uur over.
We zullen waarschijnlijk nog wel vaker in Hanoi komen en besluiten het rustig aan te doen, niet meteen alle bezienswaardigheden aflopen, maar lekker een beetje sfeer opsnuiven. We hebben een hotel in het 'Old Quarter' vlakbij het Hoàn Kiêm Meer. Het stikt er van de toeristen, dat is even weer wennen. Maar dat betekent ook weer: lekkere koffie en ruime keuze uit goede eettentjes. Het weer is niet echt gezellig, maar het is tenminste droog.

De Ngoc Son tempel staat op een eilandje middenin het meer.

Vrij vanwege kou

leerkrachten oefenen bordschrijven

In Vietnam werkt het anders dan in Nederland en het lukt me prima het te nemen zoals het komt. Het heeft niet zoveel zin om me druk om te maken of te vragen naar het 'waarom'. Dat voelt eigenlijk best wel prettig. Elke week krijgen we een nieuw lesschema. Elke week geven we op andere scholen en in andere klassen les. Het geeft me niet de kans om een band op te bouwen met een klas. Of om na verloop van tijd de kinderen een beoordeling te geven voor hun Engels. Het geeft mij als leerkracht de neiging om me minder verantwoordelijk te voelen voor mijn lessen. Die ene keer dat ik in deze klas lesgeef, maakt toch geen verschil. Wel kom ik zo op veel verschillende scholen en ik zie wel degelijk verschillen tussen scholen. Dat had ik niet verwacht in dit communistische land. Sommige scholen zijn echt wel  rijker dan andere scholen. Sommige scholen zijn helemaal kaal. De bankjes staan gewoon op een betonnen vloer. In de lokalen staan geen kasten met spullen en er hangt helemaal niets aan de muur. Andere scholen geven een veel rijkere indruk, er hangen mooie platen aan de muur, er hangen gordijnen of zonneschermen voor de ramen, en er staan kasten met boeken in de lokalen. Ik ben er nog niet achter of het gaat om bijv. private en publieke scholen.

Hutspot

Vanaf afgelopen maandag is het hier erg koud, 14 graden Celcius overdag. 's Avonds nog kouder. Dat is heel erg wennen na de twee warme weken in Hoi An en Hué. Vanwege de kou heeft DTLC besloten dat we maar beter niet achterop de brommer naar de scholen moeten worden vervoerd, maar met taxi's en de minibus. We mochten eens een koutje oplopen. We zijn er niet echt blij mee. De minibus of taxi rijdt langs verschillende scholen, omdat we allemaal op andere scholen werken. Dat betekent dat je soms een uur of zelfs anderhalf uur onderweg bent i.p.v. het kwartiertje dat het op de brommer kost. Of je wordt ergens een uur te vroeg afgezet, terwijl de school dicht is. Dan pak je alsnog dat koutje op. ;) Affijn, het is een heel geregel en het levert veel gemopper op van iedereen. Sommige chauffeurs rijden als gekken door de stad, onafgebroken toeterend voor iedereen die in de buurt rijdt. Soms moet je gewoon even je ogen dichtdoen.
Ondanks dat het koud is, speelt het leven zich hier gewoon op straat af. Overal op straat zijn eetstalletjes en zitten de mensen op plastic stoeltjes te eten. Alle traditionele winkeltjes hebben een open voorkant, restaurants en scholen hebben ook alle deuren en ramen gewoon open. Verwarming kennen ze hier niet. Iedereen klaagt over de kou en loopt binnen én buiten met een warme winterjas aan. Thuis zit ik lekker met mijn pantoffeltjes aan, in mijn  winterjas, voor de heater. En voor het echte wintergevoel heb ik vanavond Hollandse hutspot gemaakt voor mijn Ierse en Engelse collega's. Een lekkere afwisseling van de Vietnamese maaltijden.

 

Hai Phong

Spoorlijn door de stad

Het afgelopen weekend hebben we een groot deel van Hai Phong doorgestruind. Op zoek naar....iets leuks!
Maar al die uren lopen hebben weinig opgeleverd. Hai Phong is een echte havenstad. De stad werd tot 1968 zwaar gebombardeerd door de Amerikanen en kwam opnieuw onder vuur tijdens de Vietnamoorlog in 1978. Met ongeveer 2.000.000 inwoners is het de derde stad van Vietnam. Veel mensen werken in de haven en in de industrie. Het staat bekend als de 'gangster'stad van Vietnam. Toch voel ik mij hier prima op mijn gemak, ook als ik in mijn eentje rondloop. Alles is hier oud, rommelig, afgebladderd  en wars van luxe. Toeristen laten deze stad links liggen en dat kan ik goed begrijpen. Er zijn geen bezienswaardigheden. De stad is echter wél een goede uitvalsbasis voor leuke trips in de omgeving, daar ga ik zeker gebruik van maken in de weekenden. De temperatuur is inmiddels gekelderd naar zo'n 14 graden overdag. De slippers staan weer in de kast en de winterjas gaat weer aan, net als de heater in de avond.

Tuan en Huyen

Toch is niet alles negatief, de Vietnamezen zijn erg vriendelijk en inmiddels hebben we ook al vrienden gemaakt. Tuan hebben we de tweede avond in Hai Phong ontmoet en via hem Huyen, zijn collegaatje. Met hen zijn we al een paar keer een avond uitgeweest, achterop de scooter. Het zijn twee hele lieve, bescheiden mensen. En via hen leren we de cultuur van de Vietnamezen een beetje kennen.

Terug naar het Big Brotherhouse

 Vandaag is de vakantie toch echt afgelopen. De wekker gaat weer bijtijds. Bij het ontbijt heb ik twee pannekoekjes met banaan en chocoladesaus gegeten. Mmmm!  Een goede gewoonte van dit hotel, evenals het vele verse fruit dat elke ochtend klaar staat. Met de taxi wordt ik naar het station gebracht, mooi op tijd, dus veel te vroeg, want de trein heeft  een uur vertraging. Het is ontzettend druk, want iedereen keert na de TET-vakantie weer terug naar huis. Ik zie veel gezinnen met jonge kinderen. Op het station wacht iedereen op dezelfde trein naar Danang, zoveel treinen per dag gaan er niet. Na verloop van tijd verhuizen we met zijn allen van de ene wachtruimte naar de andere. Er is geen informatie in het Engels, dus ik loop maar gewoon achter de meute aan. Na daar weer een poos gewacht te hebben,  verplaatst iedereen zich naar het perron.

Het station van Hué

DMZ Tour

Vandaag was een lange dag. Om 7 uur werd ik opghaald bij het hotel voor een groepstour naar de Gedemitraliseerde zone. De tour zelf, die twaalf uur duurde, viel tegen. Er was veel minder te zien dan ik had gehoopt. En we hebben vooral in de bus gezeten, wat op zich wel spannend was met alle inhaalacties van de chauffeur. Het was wel een erg gezellige dag met leuke mensen in de groep. We zijn na afloop gezamenlijk een hapje wezen eten. Om die reden heb ik vanavond niet zoveel tijd voor het blog. Ik moet mijn tas pakken, morgen om 7.50 vertrekt mijn trein naar Da Nang. Maar desalniettemin heb ik nog wel een drietal foto's van Vietnamese huisjes op het platteland. In het weekend volgt nog wel een verslag van de tour.

Hué, de keizerlijke graftombes

Thang

Om half 9 word ik opgehaald door Thang met zijn motor. Hij behoort tot de Hué Brother Riders. Hij is vandaag mijn privéchauffeur. Het doel van deze dag is een bezoek aan drie keizerlijke graftombes en aan één pagode, allemaal in de omgeving van Hué.



We gaan eerst naar de graftombe van Khai Dinh. Daar is elf jaar aan gewerkt, van 1920 tot 1931. Je ziet een mix van oosterse en westerse architectuur. In 1916 werd Khai Dinh keizer. Hij werkte nauw samen met de Fransen, waardoor hij bij zijn eigen volk impopulair werd. In 1925 stierf de man. Zijn opvolger Bao Dai heeft de graftombe laten afmaken. Khai Dinh was de laatste keizer die zo'n graftombe voor zich liet bouwen.

 

Hué en omgeving

s'Ochtends
Bijna 150 jaar lang (1802 - 1945) j is Hué de keizerlijke hoofdstad van Vietnam geweest. In die tijd regeerden de keizers van de Nguyen-dynastie. Pas in 1945 is de hoofdstad verplaatst naar Hanoi. Hué was de eerste grote stad van wat vroeger Zuid-Vietnam heette. In 1945  viel de stad in de handen van de Japanners en de Fransen. Tijdens de Vietnamoorlog, tijdens het TET-offensief in 1968  is hier veel gevochten en is het keizerlijk paleis zwaar beschadigd geraakt.
Dwars door de stad stroomt de Parfum Rivier. Aan de noordzijde hiervan ligt de oude stad met de citadel, de overblijfselen van de Keizerlijke stad en de Verboden Purperen stad.
Vanochtend was ik om 8 uur al op weg naar deze oude Keizerlijke stad. Het is jammer dat er zoveel verwoest is. Gelukkig wordt er momenteel gerestaureerd door UNESCO. Het complex is behoorlijk groot, ik heb er een paar uur rondgelopen. Hoewel ik wist dat er veel verwoest was, was ik toch een beetje teleurgesteld over wat er nog te zien was.

Op weg naar Hué

 een stop onderweg

Vanmiddag ben ik met de bus van Hoi An naar Hué gereden, een rit van ongeveer vier uur. In een oude bus die nogal doorgeveerd was. Zoals dat hier gebruikelijk is, heeft de chauffeur ongeveer de hele weg getoeterd. Iedereen toetert hier, soms hoor je zoveel toeters dat je geen idee meer hebt wie tegen wie toetert. We zijn niet de mooie pas overgegaan, maar door de 6,3 km lange tunnel gereden.



In Hué logeer ik in het Holiday Diamond Hotel dat op nummer 1 staat bij Tripadvisor. De ontvangst was hartelijk met een drankje en een bord watermeloen. De activiteiten voor de komende dagen zijn gelijk besproken en daarna ben ik naar mijn kamer gebracht, alwaar ik op mijn bed een roos en rozenblaadjes vond. Het hotel blijkt midden in het toeristencentrum te liggen met veel winkeltjes en restaurantjes. Voor 2 euro had ik vanavond een gezonde maaltijd (rijst met roergebakken groenten) met een halve liter bier erbij. Een fles zonnebrandcrème kost daarentegen weer 18 euro.

Laatste dag Hoi An

Kinderen bij hun moeder in het winkeltje

Vandaag was toch echt de laatste dag in kleurrijk
Hoi An. Morgen vertrek ik met de bus naar Hué,
een rit van een paar uur langs de kust naar
het Noorden. Hoi An is een erg fotogenieke plaats en ik kon het niet laten om hier veel foto's te nemen, dus heb ik er hier nog een paar.

Hoi An, bij de rivier

Hoi An blijft een heerlijk stadje om in rond te struinen, op elk uur van de dag. Dat doe ik dan ook maar: lekker relaxen en van zwembad naar terras switchen. Hoi An heeft de verwende westerse toerist veel te bieden, zowel cultureel als culinair. Dat wordt enorm afkicken als ik terug ben in Hai Phong. De levensstandaard is daar een stuk lager. Daar geen leuke hippe eettentjes of bakeries met heerlijke broodjes. Jammer dat ik toch nog steeds last heb van mijn maag/spijsvertering en ik niet veel kan eten. Om die reden heb ik ook geen trips gepland, maar heb ik nog wel meer foto's van Hoi An.