Geilo: wandelen bij Prestholtseter

Vandaag begint bewolkt, maar droog. We besluiten om met de auto de berg achter ons hotel op te rijden naar Prestholtseter om daar te gaan wandelen. We rijden over een onverharde, maar zeer goed begaanbare weg. En we zijn niet de enigen. Onderweg is een tolhuisje waar je cash je tol moet betalen, maar omdat we geen Noorse kronen hebben,  rijden wij door naar het café bovenaan en betalen daar de tol. Er zijn verschillende wandelingen die je kunt doen en we laten de beklimming van 2000 trappen omhoog aan ons voorbij gaan, in plaats daarvan lopen we een eind aan de voet van de berg. Het landschap is lekker ruig, het doet me denken aan de Schotse Hooglanden, ik houd ervan! Na een poosje komt zelfs het zonnetje nog lekker door. Tijdens de wandeling komen we een kudde geiten tegen, die vinden het leuk om ons te volgen en voor de voeten te lopen. 

Een kopje koffie na de wandeling, lekker in het zonnetje.

Van Vikersund naar Geilo

Vandaag zijn we over weg 7 van Vikersund naar Geilo gereden. Onderweg kwamen we langs de staafkerk van Torpo. Deze dateert uit 1160. Het was ooit een katholieke kerk, mensen kwamen van heinde en ver naar de kerk toe, de diensten duurden wel drie tot vier uur. De priester preekte in het Latijn, wat niemand kon verstaan en de mensen stonden tijdens de dienst. In de winter kwamen de mensen op de ski's naar de kerk, verwarming was er binnen niet. Vanwege de kou zijn de ramen en deuren klein. Toen de kerk te klein werd, is er een grotere kerk naast gebouwd. Rondom de kerken is een begraafplaats die nog steeds wordt gebruikt. 

De begraafplaats bij de twee kerken. 

Van Kristiansand naar Vikersund.

Het valt ons op dat er helemaal niet gecontroleerd wordt
als we van boord komen. We rijden voor een groot deel over de E18 richting Oslo. Geen echte snelweg, zoals wij dat kennen, maar een weg die dan wel voor het grootste deel een vierbaansweg is. Regelmatig rijden we door tunnels, die in de rotsen zijn geboord, de langste is vier kilometer. Onderweg nemen we de afslag naar het plaatsje Asgardstrand. De schilder Edvard Munch had hier een zomerhuisje. Een aantal 
werken zijn geïnspireerd door plekjes in dit mooie dorp. 

Het zomerhuisje van Munch

Asgardstrand is een leuk dorp, gelegen op een berghelling aan het Oslofjord. 

We zijn verder gereden naar Vikersund, waar we een hotel voor de nacht hebben geboekt. Het was heerlijk weer, we konden buiten eten.  de zon scheen volop. 

Op weg naar Noorwegen

Dit jaar hebben we gekozen voor een vakantie naar Noorwegen. We nemen de ferry van Emden naar Kristiansand, in het zuidelijke puntje van Noorwegen. Het inchecken verloopt soepel. De overtocht is wat knobbelig, maar met een 'primatourtje' hebben we alles onder controle. 

Dan Paati

                                                       Welkom op Dan Paati bij aankomst

Dan Paati river resort ligt net als Knini Paati op een eilandje in de Suriname rivier. We worden welkom geheten door een deel van het personeel met een welkomslied. Een hartverwarmende verrassing. Het blijkt dat wij met z'n tweeën de komende dagen de enige gasten zijn. We moeten even wennen na Knini Paati waar we het ontzettend naar ons zin hadden, maar hier doet het personeel ook erg z'n best om het ons naar de zin te maken. We maken kennis met elkaar en krijgen een heel mooi huisje (een upgrade) toegewezen. We hebben een fantastisch uitzicht over de rivier. Op het eilandje groeien veel bloemen en we zien veel vlinders.

 

Dan Paati is een fijne plek om tot rust te komen. Het enige geluid dat die rust af en toe verstoord is een voorbijvarende korjaal. Ondanks het feit dat al het verkeer op de rivier plaatsvindt, omdat er geen wegen zijn, is het niet echt druk op de rivier. De schoolboot vaart twee maal per dag voorbij en een klein aantal boten die richting Atjoni varen, waar mensen tegen betaling met mee kunnen varen.

 

Omdat we nu, in december, midden in de kleine regentijd zitten, kan het gebeuren dat er een tropische bui valt. We hebben het geluk dat dat steeds gebeurt als het ons goed uitkomt, als we niet onderweg zijn, of bezig met een tour.

 

Van Knini Paati naar Dan Paati

Er zijn geen binnenwegen in het binnenland van Suriname. Vandaag vertrekken we van Knini Paati naar Dan Paati. Beide resorts zijn gelegen op een eiland in de Surinamerivier. Het is ongeveer anderhalf uur varen. Op sommige punten is de rivier breed en redelijk diep, maar op sommige punten liggen veel rotsen. De rotsen die boven het water uitsteken zijn uiteraard goed zichtbaar, maar de rotsen net onder het wateroppervlak zijn gevaarlijk, evenals de zandbanken. In de droge tijd is het ook net weer moeilijker varen dan in de natte tijd, het water in de rivier stijgt dan. De bootsmannen zijn echter zeer ervaren, ze zijn met de rivier opgegroeid. Onderstaand filmpje geeft een idee.

Soms gaat het toch een beetje mis. Dan moet je even uitstappen en de boel corrigeren. Het is fijn dat er dan een paar handige jongens in de buurt zijn, zoals Vally en Tim, die kunnen helpen. Dat is te zien in onderstaande filmpjes. Dubbelklik op de filmpjes om ze te vergroten.

Pikin Slee

Pikin Slee is het op één na grootste dorp aan de bovenloop van de Surinamerivier. Men leeft ook hier van het kostgrondje, de jacht en de visvangst. In Pikin Slee is een groep houtkunstenaars werkzaam die de echte Rastafari leefwijze aanhangen. Deze groep van mannen heeft zich verenigd in de Stichting Totombi. In het begin had het dorp moeite met deze rasta's, omdat ze er hele andere ideëen op nahielden dan de rest van het volk, maar dat ging over dat deze stichting een positieve invloed had op het dorp.
In 2011 is hier het Marronmuseum Saamaka gebouwd dat we vandaag gaan bezoeken.

 

Op bovenstaande foto's wordt gewerkt aan een nieuwe korjaal, een boot gemaakt uit een boomstam. Het is vandaag zaterdag en de kinderen zijn vrij.

 

In het dorp wordt het elektriciteitsnetwerk uitgebreid. Dat betekent dat er een aantal (palm)bomen omgezaagd moeten worden. Er is één man aan het werk en de rest kijkt toe.

 

    

Op de foto's linksonder is een houtkunstenaar aan het werk. Hij is een bijzonder bankje aan het maken.  Op de foto rechtsonder is de man die de rondleiding door het museum gaf.

 

In de jungle

Kuksi, de lokale gids, neemt ons mee voor een wandeling door de jungle. Het is geen stevige wandeling, maar meer een educatieve wandeling. Kuksi is hier opgegroeid en hij weet ontzettend veel te vertellen over de dieren en planten in de jungle. Er wordt ons aangeraden op het pad te blijven en niet aan bladen of takken te trekken. We dragen lange broeken met dichte schoenen, zoals geadviseerd. Kuksi is gewend om zijn zintuigen te gebruiken: goed kijken, goed luisteren en ruiken. Hij vertelt over de 'telefoonboom'. Als je met een dikke tak op zijn stam slaat, hoor je dat tot ver in de omtrek. Op deze manier worden signalen doorgegeven, bijvoorbeeld als iemand verdwaald raakt. Onderweg geeft Kuksi een vlechtworkshop. De Marrons halen alles wat ze nodig hebben uit het bos, ook het materiaal om hun hutjes te bouwen. Voor het dak gebruiken ze gevlochten palmbladeren. Daaronder blijft het behoorlijk koel. De laatste jaren worden echter steeds meer golfplaten gebruikt. Dat gaat langer mee. Een dak van palmbladeren moet elke 4 à 5 jaar vervangen worden.

 

 

Op een gegeven moment blijft Kuksi stilstaan. Hij heeft van dichtbij het ratelen van een slang gehoord. Hij ligt vlakbij, onder een takkenbosje en loert naar een prooi. Kuksi is helemaal opgewonden als hij ziet dat de slang een Bosmeester is, een erg giftige slang die men hier in de omgeving niet zo heel vaak tegenkomt. We gaan niet verder, we nemen dezelfde weg terug. Iets verderop ligt een kostgrondje waar mensen aan het werk zijn. Kuksi vertelt van de slang. De vrouwen zijn bang en de man haalt zijn geweer om de slang af te schieten.

Tot slot komen we nog een tarantula tegen, maar geheel ongevaarlijk. Hij zit lekker in zijn eigen web.

Marrondorp

De basisschool

Ten zuiden van het Brokopondomeer, langs de Boven Surinamerivier liggen verschillende Marrondorpen. Marrons zijn de nakomelingen van de Afrikaanse slaven die zijn weggelopen van de plantages. Ze zijn de jungle ingevlucht en hebben het daar overleefd. Andere termen die ook gebruikt werden voor de Marrons zijn Bosneger of Boscreool. Langs de rivier bouwden ze een nieuw leven op met een eigen marroncultuur. Vanaf 1760 werden met verschillende groepen vredesverdragen afgesloten, waardoor de Marrons ook juridische vrijheid verkregen en autonomie verwierven in het binnenland (Wikipedia). Je zou kunnen zeggen dat het een stukje Afrika is buiten Afrika. De leefgewoonten zijn totaal anders dan die in stedelijk gebied. Een bezoek aan Suriname is niet compleet als je niet in het binnenland bent geweest. Er zijn twee soorten dorpen, de traditionele dorpen en de christelijke dorpen, waar ooit de Evangelische Broedergemeenschap scholen en ziekenhuisjes heeft opgezet. De Marrons spreken hun eigen taal: Sarramaccaans, maar moeten op school Nederlands leren. Veel kinderen zijn daartoe niet gemotiveerd, maar ze hebben het wel nodig om verder te komen. Als de kinderen 12 jaar oud zijn, moeten ze in Paramaribo naar de middelbare school en gaan ze wonen in tehuizen, een ware cultuurshock voor hen, die niet iedereen aankan.